Dorota Wiśniewska - wywiad z poetką [ZDJĘCIA]

Dorota „Dorka” Wiśniewska jest poetką i prozaiczką mieszkającą w Wielkiej Brytanii. Zajmuje się głównie twórczością poetycką. Upodobała sobie klasyczne formy, jak: ballada, limeryk czy fraszka, chociaż w jej twórczości można, bez trudu, znaleźć zarówno wiersze białe, jak i wolne. Pisze także teksty piosenek. Założyła i prowadzi internetowy portal „Dorka Cafe - Literackie Forum Dla Ludzi z Poczuciem Humoru”. Wywiad z poetką przeprowadził Michał Witold Gajda.

Michał W. Gajda: Powiedziałaś kiedyś, że poezja powinna być zrozumiała dla Czytelników. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że poszukując prostoty, można popaść w uproszczenia, a nawet w prostactwo. Czy nadmierna dosłowność nie zabija poezji?

Dorota Wiśniewska: O poezję się nie obawiam, jest mocna, nic jej nie zabije. Poza tym, nie popadnie w prostactwo ten, kto ma talent, Uchroni go przed tym oryginalność spojrzenia na świat. To jest dar. Piszących wiersze jest mnóstwo. Poetów zaś niewielu. Nie ma głupich czytelników, są tylko zadufani w sobie "poeci", którzy nie panują nad słowem na tyle dobrze, żeby odbiorcy przekazać swój obraz świata. A potem czarna rozpacz, że nikt ich nie rozumie.

Michał W. Gajda: Chętnie piszesz limeryki. Co sprawia, że tak chętnie sięgasz do tej formy?

Dorota Wiśniewska: Przy limerykach uśmiecham się ja i mam nadzieję, że czytelnik też. To taki rymowany dowcip. Czym byłby świat bez uśmiechu? Tym bardziej, że limeryk nie jest już tym sprośnym pięciowersowym wierszykiem, jak sobie to wymyślili Irlandczycy i Anglicy, a i tak ściągnęli z Rzymian. Cały czas ewoluuje. W tej chwili można w tej formie napisać wszystko.

Zobacz: Klub dyskusyjny "Poznajmy się"

Michał W. Gajda: Współczesna poezja to zazwyczaj kraina ponuractwa i wewnętrznych ekspiacji autorów. Twoje wiersze aż kipią energią i zawsze są pełne humoru.

Dorota Wiśniewska: Moje wiersze są takie, jak ja. Skoro mam zawsze dobry humor, to czemu one miałyby być ponure. Poezja to jest subiektywne spojrzenie autora na świat i albo umie nim zarazić czytelnika, albo może sobie swoje wypociny na gwoździu w toalecie powiesić, bo to już poezją nigdy nie będzie.

Michała W. Gajda: Czym jest dla Ciebie pisanie? Czy nie czujesz się czasami, jak sienkiewiczowski „Latarnik”?

Dorota Wiśniewska: A nigdy w życiu! Ja o nic nie walczę, za niczym nie tęsknię, samotna na obczyźnie też się nie czuję. Tu jest tylu naszych rodaków, że jakobym w ojczyźnie była. Ja tam po prostu mieszkam i pracuję tak, jak ty we Wrześni. Nawet mam polską telewizję. Do Polski w każdej chwili mogę samolotem przylecieć, a pisanie to mój sposób komunikowania się ze światem. Chwała za to internetowi, za który tę obczyznę błogosławię. W Polsce na ten luksus chyba nieprędko byłoby mnie stać, jeśli nie nigdy. Pisałabym też co najwyżej do szuflady, albo wcale, bo po co gadać, jak nie ma do kogo.
Dlatego wszystkich, którzy chcieliby ze mną porozmawiać, albo poczytać moje i nie tylko moje utwory zapraszam do odwiedzenia DorkaCafe. Literackiego Forum dla Ludzi z Poczuciem Humoru.

Dwa limeryki Doroty Wiśniewskiej

Mały Kruk, wielki wódz Irokezów,
Kiedy zastał swoją żonę w alkierzu,
W towarzystwie dwóch gachów
Z plemienia Nawaho,
Zmienił wiarę i krzyknął, o Jezu!

Do wiedźmina ze wsi Raków,
Przyszło rankiem dwóch tajniaków
I wynieśli ingrediencje
Eliksiru na potencję,
Cukier, drożdże, wór ziemniaków.